Πέμπτη, Μαρτίου 29, 2007

Η ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΑΓΕΛΑΔΑ...

"Η οικονομική κρίση θα διδάξει τους ανθρώπους, σ’ οτιδήποτε κάνουν , πως η πραγματικότητα είναι λιγότερο επικίνδυνη από μια απατηλή εικόνα των πραγμάτων."
ΜΠΕΚΕΡ


Λόγια γραμμένα σε πραγματικά κρίσιμες οικονομικά εποχές τα οποία όμως κάλλιστα μπορούν να βρουν θέση στην κατάσταση την οποία αντιμετωπίζει η περιοχή μας τον φετινό χειμώνα.
Και πως στ’αλήθεια καταφέρνει ο άνθρωπος σχεδόν πάντοτε πριν από κάθε είδους κρίση να βρίσκετε στο απόγειο της έπαρσης , υπέρμετρα αισιόδοξος ,τόσο αλαζονικός και «σίγουρος» για τον εαυτό του και την ευημερία του που θαρρείς πως αν θέλει κανείς να διακρίνει πότε έρχεται μια κρίση , αρκεί να ρίξει μια ματιά στο πόσο "φουσκωμένοι" είμαστε εμείς οι άνθρωποι και αδιάφορες οι κοινωνίες μας.
Και ενώ όλοι λοιπόν ετοιμαζόμασταν πυρετωδώς για τον φετινό χειμώνα , απορροφημένοι πλήρως στην «πρόοδο» των επιχειρήσεών μας ως πραγματικά οφείλαμε , ο "ξενοδόχος" που δεν είναι άλλος από τον καιρό είχε διαφορετική άποψη.
Μετά την ακμή των εορτών και κυρίως μετά τα Θεοφάνια τα Καλάβρυτα μπήκαν στη μηχανή του χρόνου και ταξίδεψαν 25 τουλάχιστον χρόνια πίσω θυμίζοντας στους παλιούς και ενημερώνοντας τους νεώτερους πως ακριβώς ήταν η πόλη την δεκαετία του 80’ κατά τους χειμερινούς μήνες πριν την έλευση του Χ/Κ.
Ξάφνου τα χαμόγελα άρχισαν να παγώνουν , τα στόματα που διαλαλούσαν όλο το φθινόπωρο πως τα Καλάβρυτα δεν έχουν πλέον ανάγκη το Χ.Κ. για να ευημερήσουν άρχισαν να "λουφάζουν" δίνοντας την θέση τους σε ένα γενικότερο μούδιασμα που γρήγορα μετατράπηκε σε πανικό και απόγνωση.
Τότε άρχισαν για πρώτη φορά να ακούγονται στα σοβαρά εκφράσεις που νόμιζα πως δεν θ άκουγα ποτέ σε αυτό τον τόπο όσο ευημερούσε: "Εναλλακτικός Τουρισμός" , "Τεχνίτη Χιονόπτωση" "Αναπτυξιακός νόμος" "Αποσυμπλεκόμενοι αναβατήρες" "4ο ΚΠ Στήριξης" "Επενδύσεις" κτλ
Και θυμήθηκα κάποιες ισχνές φωνές από το πρόσφατο παρελθόν , κάποιους ονειροπόλους που μιλούσαν χρόνια τώρα για την ανάγκη προόδου , για εκσυγχρονισμό του Χ/Κ , για αληθινή ανάπτυξη του τόπου σε ανθρώπους και υποδομές. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα εκπαιδεύτηκαν με χρήματα του τόπου μα ουδέποτε αξιοποιήθηκαν , άλλοι έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου μα που να εισακουσθούν. Απομονώθηκαν και παραγκωνίσθηκαν γιατί χαλούσαν ίσως την συνταγή...
Έτσι φτάσαμε να τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις και να αναρωτιόμαστε σαν έφτασε η κακή χρονιά (που κάποια στιγμή θα ρχόταν) τι μας φταίει ,τι πρέπει να κάνουμε και να τα βάζουμε με τον κακό μας τον καιρό..
Ότι δεν γίνεται όμως μέσω πρόνοιας έρχεται και το επιβάλει στο τέλος η ανάγκη. Και αυτό που κυρίως έλειπε όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν ούτε τα χρήματα που ποτέ δεν περίσσευαν , ούτε το νερό , ούτε οι ιδέες και οι θερμοκρασίες αλλά το ενδιαφέρον.

Θα σας πω έναν μύθο ίσως πιο αληθινό και απ την ίδια την αλήθεια:

"Πριν 20 περίπου χρόνια κάποιοι οραματιστές μας έδωσαν μια αγελάδα (το χιονοδρομικό κέντρο) για να πίνει το χωριό μας γάλα και να μην φεύγουνε οι νέοι του στις πόλεις. Αρχίσαμε λοιπόν με χαρά να την αρμέγουμε και να πίνουμε όλοι από αυτή. Μάλιστα επειδή το γάλα της περίσσευε ήρθανε κι άλλοι άνθρωποι από άλλες περιοχές να πιούνε από την αγελάδα με το πολύ γάλα. Δαιμόνιοι καθώς ήμασταν προοδεύσαμε πολύ! Φτιάξαμε τυροκομία , πήξαμε γιαούρτι ,παρασκευάσαμε βούτυρο, κάναμε ένα σωρό δουλειές με το γάλα της αγελάδας μας.
Μέσα στην εφορία μας και την χαρά μας όμως ξεχνούσαμε πως η αγελάδα εκτός από άρμεγμα χρειάζεται περιποίηση και φαΐ για να συνεχίσει να μας δίνει γάλα. Η αλήθεια είναι πως δεν ανησυχούσαμε ιδιαίτερα γιατί όπως βλέπαμε χωρίς να την πολυταΐζουμε η αγελάδα συνέχιζε να κάνει γάλα και εμείς να ευημερούμε άρα γιατί να την ταΐζουμε; Έτσι συνεχίζαμε απτόητοι να αρμέγουμε και να πίνουμε.
Σε κάποια άλλα όμως "χωριά" οι κτηνοτρόφοι που είχαν και αυτοί μια αγελάδα σαν και εμάς σκέφτηκαν , -άκου να δεις - πως για να κάνει καλύτερο και περισσότερο γάλα η αγελάδα έπρεπε να την ταΐζουν και να την ποτίζουν !!! .Μάλιστα επειδή κάποτε αντιλήφθηκαν ότι η αγελάδα θα γεράσει και θα ψοφήσει όπως όλα τα ζωντανά, φρόντισαν να την γκαστρώσουνε ώστε να έχουν και στο μέλλον γάλα από τους απογόνους της. Βρε τους "κουτόφραγκους" είπαμε στο χωριό μας ξεκαρδισμένοι από τα γέλια μόλις μάθαμε τι κάνουν. (Ακου τεχνητά χιόνια , καινούριους αναβατήρες , χιονοστρωτήρες, εγκαταστάσεις !!!) Τι κάθονται και χαλάνε τα λεφτά τους και την ησυχία τους ; Εμείς εδώ οι έξυπνοι δε σκάμε... αρμέγουμε , πίνουμε να ναι καλά η αγελάδα και λογαριασμό δε δίνουμε...
Τα χρόνια όμως πέρασαν η αγελάδα αδυνάτισε πολύ, γέρασε , το γάλα της λιγόστεψε και άρχισε η γκρίνια. Εμείς όμως που να πάρουμε χαμπάρι άρμεγμα και πάλι άρμεγμα. Ώσπου μια χρονιά έπεσε ξηρασία και πάρτην κάτω την αγελάδα , αρρώστησε βαριά. Τι να κάνουμε τώρα; Καθόμαστε από πάνω της και κλαίμε . Τι θα κάνουμε οι κακόμοιροι χωρίς γάλα; Τι θα κάνουμε που με τόση ξηρασία ούτε χόρτο δεν έχουμε για να την ταΐσουμε;
Αφού πάθαμε λοιπόν κατανοήσαμε ότι η καλή μας αγελάδα, το χιονοδρομικό κέντρο χρειάζεται "τάισμα" ή αλλιώς πρόοδο και ανάπτυξη για να συνεχίσει να μας δίνει και να ευημερούμε. Ότι χρειάζεται ένα οργανωμένο σχέδιο δράσης και συντονισμένες ενέργειες για να ενταχθεί σε ευρωπαϊκά προγράμματα που περνούν ανεκμετάλλευτα τόσα χρόνια... Ότι επιβάλετε όσο ποτέ η ανανέωση του γερασμένου του εξοπλισμού και η εγκατάσταση συστήματος τεχνητής χιονόπτωσης όπως θεωρείτε δεδομένο σε όλα τα χιονοδρομικά του πλανήτη (μέχρι και στα Βαλκανικά Χ/Κ) που σέβονται τον εαυτό τους και θέλουν να έχουν μέλλον. Άλλωστε ο κακός χειμώνας ήρθε και σε αυτούς φέτος μα άντεξαν έστω με τεχνητά μέσα γιατί είχαν προνοήσει... οι "κουτόφραγκοι" που λέγαμε.
Όμως κάλιο αργά παρά ποτέ! Η φετινή χρονιά είναι το τελευταίο μήνυμα κινδύνου που μας δίνετε ώστε να ενεργήσουμε άμεσα και με σοβαρότητα όσον αφορά το μέλλον Χ.Κ.Καλαβρύτων και την γενικότερη τουριστική κατεύθυνση του τόπου μας.
Αφού το λάβαμε …θέλω να πιστεύω πως θα σταθούμε έστω και την ύστατη ώρα στο ύψος των περιστάσεων και θα ενεργήσουμε ανάλογα.

Ένα πράγμα μόνο με φοβίζει αγαπητοί μου συγχωριανοί και θα σας το εξομολογηθώ. Φοβάμαι πως αν αναρρώσει από του χρόνου η αγελάδα και κάνει να σηκωθεί (δηλαδή χιονίσει) , μπας και ξεχάσουμε όσα είπαμε φέτος πάνω στον πανικό μας και ριχτούμε και πάλι στο άρμεγμα και το φαγοπότι μέχρι να την αποτελειώσουμε ...."
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Φωνή των Καλαβρύτων» ΜΑΡΤΙΟΣ 2007